Bez kategorii

Kolejne Wpisy →

Uzależnienie od seksu

3 grudnia 2013 w Bez kategorii

Wzmożony popęd seksualny, powodujący nadmierne zainteresowanie erotyką, przejawia się w potrzebie aktywności seksualnej o znacznej częstotliwości i różnorodności. Takie zachowania nazywa się erotomanią, hiperseksualizmem, seksoholizmem lub po prostu uzależnieniem od seksu. 

Uzależnienie od seksu może występować w różnych formach i nasileniu:
• erotomania trwała – występuje wtedy, gdy dochodzi do częstych zmian partnerów, a duża aktywność seksualna łączy się z pewnym stylem życia,
• erotomania nawracająca – występuje wtedy, gdy formy aktywności seksualnej zmieniają się w czasie z okresowo nasilającymi się fantazjami erotycznymi.
Wraz z ekspansją internetu znacznie zwiększył się dostęp do treści pornograficznych, a także pojawiło się zjawisko cyberseksu, czyli wirtualnego stosunku seksualnego. Realizacja nadmiernych potrzeb seksualnych może się odbywać za pośrednictwem komunikatorów internetowych, czatów i wideoczatów. Zaspokojeniu tychże potrzeb mogą służyć także anonimowe rozmowy (prowadzone w internecie, ale też przez telefon czy za pośrednictwem SMS-ów) bądź szukanie za pośrednictwem internetu rzeczywistych kontaktów seksualnych.
Uzależnienie od seksu znacznie częściej dotyka mężczyzn – kobiety stanowią ok. 20% chorych. Często towarzyszą mu inne uzależnienia. Z badań przeprowadzonych w USA na grupie osób leczących się z uzależnienia od seksu wynika, że 42% z nich było uzależnionych od alkoholu, a u 38% rozpoznano zaburzenia łaknienia (dane za: P. Carnes, Od nałogu do miłości. Jak wyzwolić się z uzależnienia od seksu i odnaleźć prawdziwe uczucie, Media Rodzina, Poznań 2001). U podłoża uzależnienia od seksu, poza nadmiernym popędem seksualnym, mogą leżeć m.in. poczucie niższości, nieśmiałość, niepewność i niewiara we własne możliwości seksualne, które wymuszają potrzebę stałego sprawdzania swojej wydolności.
Jak sprawdzić, czy problem jest poważny?
Wspólnoty samopomocowe, które – na wzór Anonimowych Alkoholików – pomagają osobom cierpiącym z powodu uzależnienia od seksu, opracowały zestawy pytań, które służą zdiagnozowaniu problemu. Tylko rzetelna odpowiedź może pomóc w określeniu jego skali. Oto wybrane z nich:
1. Czy ukrywasz zachowania seksualne przed bliskimi? Czy prowadzisz podwójne życie?
2. Czy pociąga Cię uprawianie seksu w nieodpowiednich miejscach lub sytuacjach?
3. Czy chętnie oglądasz podniecające zdjęcia i sceny w gazetach, filmach itp.?
4. Czy fantazje seksualne wpływają niekorzystnie na Twoje intymne związki lub są ucieczką od seksualnych problemów?
5. Czy po akcie seksualnym starasz się możliwie szybko opuścić swojego partnera/partnerkę? Czy masz przy tym poczucie winy?
6. Czy wstydzisz się swojego ciała i seksualności do tego stopnia, że unikasz związków o charakterze seksualnym?
7. Czy w każdym kolejnym związku intymnym pojawiają się te same problemy, które były przyczyną rozpadu poprzednich związków?
8. Czy Twoje zapotrzebowanie na kontakty seksualne i potrzeba ich urozmaicania nasilają się?
9. Czy byłeś kiedykolwiek aresztowany bądź zagrożony aresztowaniem z powodu podglądania, ekshibicjonizmu, prostytucji, kontaktów seksualnych z nieletnim itp.?
10. Czy Twoje życie seksualne stoi w sprzeczności z Twoim sumieniem i przekonaniami?
11. Czy Twoje życie seksualne wiąże się z zachowaniami ryzykownymi, zagrożeniem chorobą, niechcianą ciążą lub stosowaniem przemocy?
12. Czy Twoje zachowania seksualne lub zaangażowanie emocjonalne wywoływały kiedykolwiek poczucie beznadziejności, osamotnienia lub myśli samobójcze?
Im więcej razy pada odpowiedź TAK, tym bardziej nasilone są u Ciebie problemy związane z seksem.
Jak wygląda terapia?
Leczenie seksoholizmu powinno polegać na uczeniu się zdrowych więzi z ludźmi. Kluczowa jest świadomość budowy trwałego intymnego związku, a także umiejętność wyrażania i zaspokajania swojego popędu seksualnego w sposób zdrowy, bez szkody dla siebie i innych. Pierwsze programy leczenia uzależnienia od seksu powstały w USA w 1976 r. W tym samym roku powstała w Bostonie pierwsza na świecie grupa Anonimowych Erotomanów (Seksoholików), pracująca według programu 12 kroków, z którego korzystają osoby leczące się z uzależnienia od alkoholu.
W Polsce odbywają się mityngi Anonimowych Seksoholików (SA). Na stronie internetowej www.sa.org.pl można znaleźć listę miejsc, w których organizowane są takie spotkania.
(na podst.: B. Woronowicz, Uzależnienia. Geneza, terapia, powrót do zdrowia,
Media Rodzina – Parpamedia, Warszawa 2009)
Gdzie szukać pomocy?
Jeśli potrzebujesz pomocy, zwróć się do swojego lekarza pierwszego kontaktu, psychologa lub seksuologa bądź do najbliższej poradni terapii uzależnień. Znajdź najbliższą placówkę w Małopolsce, w której otrzymasz pomoc i świadczenia wykonywane w ramach ubezpieczenia Narodowego Funduszu Zdrowia
Dowiedz się więcej!
Woronowicz B., Uzależnienia. Geneza, terapia, powrót do zdrowia, Media Rodzina – Parpamedia, Warszawa 2009
www.sa.org.pl – Wspólnota Uzależnionych od Seksu i Miłości
seks

 

 

Powrót na stronę główną – Niezależni.info

 

Projekt Niezależni.info – kampania na temat radzenia sobie z uzależnieniami behawioralnymi współfinansowana jest ze środków Funduszu Rozwiązywania Problemów Hazardowych, będących w dyspozycji Ministra Zdrowia.

Uzależnienie od mediów

3 grudnia 2013 w Bez kategorii

Jeśli spędzasz zbyt dużo czasu przed telewizorem albo jesteś uzależniony od przekazywanych treści (np. wiadomości w radiu, internecie, gazetach lub od seriali telewizyjnych), to może występuje u Ciebie uzależnienie od mass mediów (zwane także mediaholizmem).

Chociaż z chwilą pojawienia i upowszechnienia się internetu wieszczono śmierć telewizji, nic takiego się nie stało. Przeciwnie – przed coraz nowocześniejszymi i większymi telewizorami spędzamy coraz więcej czasu.

Czy wiesz, że:
• Statystyczny Polak spędza przed telewizorem średnio cztery godziny dziennie.
• Szacuje się, że co dziesiąty Polak spędza przed telewizorem ponad osiem godzin dziennie!
Spędzamy przed telewizorem coraz więcej czasu, bo oferuje się nam wciąż nowe produkty. Sieci kablowe i platformy cyfrowe proponują nam za pośrednictwem telewizora już nie tylko dostęp do programów, lecz także multimedialne serwisy informacyjne, gry czy też dają możliwość wypożyczenia filmów bez ruszania się z domu. Dzięki technologii VoD (video on demand – film na życzenie) możemy o dowolnej porze, bez oglądania się na telewizyjną ramówkę, obejrzeć interesujący nas program. Wciąż rośnie popularność telewizyjnych kanałów informacyjne, które nie mając klasycznej ramówki, dostarczają widzom ciągle nowych treści przez 24 godziny na dobę.
Czy to naprawdę jest szkodliwe?
Fakt spędzania zbyt dużej ilości wolnego czasu przed telewizorem może być niebezpieczny szczególnie dla dzieci i młodzieży. Wybieranie wypoczynku przed telewizorem wpływa na obniżenie ich aktywności fizycznej.
Uzależnienie od mediów jednego z domowników może być zagrożeniem dla jakości życia rodzinnego. Warto zastanowić się, jak używamy telewizora. Jeżeli:
• telewizor w domu jest stale włączony,
• życie rodzinne reguluje układ programów (np. „jemy obiad teraz, bo za chwilę jest mój serial”),
• jeden z domowników narzuca innym oglądanie takich, a nie innych programów,
• dochodzi do awantur, jeśli nie można włączyć telewizora,
• jeden z domowników ma „wyłączność” na dysponowanie pilotem od telewizora i często z nim zasypia,
to z pewnością niewłaściwy sposób używania telewizora może być źródłem poważnego problemu.
Podobnie jak w przypadku każdego innego uzależnienia osoby mające problem z uzależnieniem od mediów rzadko zdają sobie z niego sprawę. Uzależnienie od mediów, zaliczane do kategorii tzw. nowych uzależnień, to uzależnienie typu behawioralnego, czyli niezwiązane z zażywaniem substancji psychoaktywnych. Mamy z nim do czynienia wtedy, gdy silna potrzeba wykonywania jakiejś normalnej czynności (a więc także oglądania telewizji) przynosi nam wymierne szkody w innych dziedzinach życia. Warto uświadomić sobie, że z powodu zbyt dużej ilości czasu spędzanego przed telewizorem możemy np. zaniedbywać inne ważne obowiązki, pogarszać relacje rodzinne i unikać aktywności fizycznej.
 (na podst.: B. Woronowicz, Uzależnienia. Geneza, terapia, powrót do zdrowia,
Media Rodzina – Parpamedia, Warszawa 2009)
Gdzie szukać pomocy?
W środowiskach lekarzy i terapeutów wciąż trwa dyskusja, czy uzależnienie od mediów rzeczywiście można nazwać uzależnieniem z prawdziwego zdarzenia. Jeśli jednak stwierdzisz, że zbyt duża ilość czasu spędzanego przed telewizorem powoduje straty – np. w jakości życia rodzinnego – zwróć się z prośbą o pomoc do specjalistów – swojego lekarza pierwszego kontaktu, psychologa bądź do najbliższej poradni terapii uzależnień. Znajdź najbliższą placówkę w Małopolsce, w której otrzymasz pomoc i świadczenia wykonywane w ramach ubezpieczenia Narodowego Funduszu Zdrowia
Dowiedz się więcej!
Guerreschi C., Nowe uzależnienia (wyd.2), Wyd. Salwator, Kraków 2010
Woronowicz B., Uzależnienia. Geneza, terapia, powrót do zdrowia, Media Rodzina – Parpamedia, Warszawa 2009
media

 

 

Powrót na stronę główną – Niezależni.info

 

Projekt Niezależni.info – kampania na temat radzenia sobie z uzależnieniami behawioralnymi współfinansowana jest ze środków Funduszu Rozwiązywania Problemów Hazardowych, będących w dyspozycji Ministra Zdrowia.

Uzależnienie od komputera i internetu

3 grudnia 2013 w Bez kategorii

W związku z rozwojem technologii teleinformatycznych i powszechnym dostępem do internetu rozwija się uzależnienie od komputera i internetu zwane także siecioholizmem lub ZUI – zespołem uzależnienia od internetu. Polega na wielogodzinnym spędzaniu czasu w cyberprzestrzeni. Szacuje się, że co piąty użytkownik komputera może wpaść w takie uzależnienie.

Psycholog dr Kimberly Young z University of Pittsburgh w USA wyróżniła następujące podtypy uzależnienia związanego z komputerem i internetem:
• erotomania internetowa – polegająca głównie na oglądaniu filmów i zdjęć z materiałami pornograficznymi lub rozmowach na czatach o tematyce seksualnej,
• socjomania internetowa – uzależnienie od internetowych kontaktów społecznych; osoba nawiązuje nowe kontakty tylko i wyłącznie poprzez sieć, zastępuje jej to relacje z rodziną i przyjaciółmi,
• uzależnienie od sieci – jest ono bardzo podobne do uzależnienia od komputera, lecz polega na przebywaniu w sieci; osoby uzależnione są cały czas zalogowane do sieci i obserwują, co się tam dzieje,
• przeciążenie informacyjne – występuje przy natłoku informacji, np. przebywanie w wielu pokojach rozmów jednocześnie lub udział w wielu grupach dyskusyjnych,
• uzależnienie od komputera – osoba nie musi w tym wypadku przebywać w internecie, wystarczy, że spędza czas przy komputerze; nie jest dla niej ważne, co przy nim robi.
Psychiatra i terapeuta uzależnień Bohdan Woronowicz zaproponował, aby o uzależnieniu od internetu mówić wtedy, gdy w ciągu ostatniego roku stwierdzono obecność co najmniej trzech poniższych objawów:
1. Silna potrzeba lub poczucie przymusu korzystania z internetu.
2. Przekonanie o zmniejszonej możliwości kontrolowania zachowań związanych z internetem, a w szczególności utrudnione powstrzymywanie się od korzystania z internetu i brak kontroli nad ilością czasu spędzanego w sieci.
3. Przy próbach przerwania lub ograniczenia korzystania z internetu występowanie niepokoju, rozdrażnienia czy gorszego samopoczucia i ustępowanie tych stanów z chwilą powrotu do komputera.
4. Spędzanie coraz większej ilości czasu w internecie w celu uzyskania zadowolenia czy dobrego samopoczucia, które poprzednio było osiągane w znacznie krótszym czasie.
5. Postępujące zaniedbywanie alternatywnych źródeł przyjemności lub dotychczasowych zainteresowań na rzecz internetu.
6. Korzystanie z internetu pomimo szkodliwych następstw (fizycznych, psychicznych i społecznych), o których wiadomo, że mają związek ze spędzaniem czasu w internecie.
Terapia dla uzależnionych od komputera i internetu
Podstawowym problemem jest przekonanie uzależnionej osoby do podjęcia decyzji o leczeniu. Utrudnia to fakt, że komputer i internet są dziś powszechnie używane, a osoby sprawnie z nich korzystające postrzegane są jako nowoczesne. Działania wobec takich osób są zbliżone do programów psychoterapii uzależnienia od alkoholu, patologicznego hazardu czy zaburzeń łaknienia. Ponieważ jednak dostęp do komputera i internetu jest dziś często niezbędny ze względu na działalność naukową i zawodową, trudno wyobrazić sobie terapię polegającą na całkowitej abstynencji od komputera i internetu. Jej celem będzie więc przede wszystkim zmiana sposobu korzystania z komputera. Wśród działań wspomagających leczenie zaleca się m.in.:
• usytuowanie komputera w miejscu, które uniemożliwia izolowanie się,
• korzystanie z komputera w obecności innych osób,
• zmiana pór korzystania z komputera i internetu, a także robienie przerw,
• codzienne odnotowywanie wszystkich swoich aktywności (w tym czasu spędzonego przy komputerze),
• rozmowa o problemie z bliskimi i znajomymi.
Gdzie szukać pomocy?
Jeśli potrzebujesz pomocy, zwróć się do swojego lekarza pierwszego kontaktu, psychologa, bądź do najbliższej poradni terapii uzależnień. Znajdź najbliższą placówkę w Małopolsce, w której otrzymasz pomoc i świadczenia wykonywane w ramach ubezpieczenia Narodowego Funduszu Zdrowia
Dowiedz się więcej!
Guerreschi C., Nowe uzależnienia (wyd.2), Wyd. Salwator, Kraków 2010
Woronowicz B., Uzależnienia. Geneza, terapia, powrót do zdrowia, Media Rodzina – Parpamedia, Warszawa 2009
komputer

 

 

Powrót na stronę główną – Niezależni.info

 

Projekt Niezależni.info – kampania na temat radzenia sobie z uzależnieniami behawioralnymi współfinansowana jest ze środków Funduszu Rozwiązywania Problemów Hazardowych, będących w dyspozycji Ministra Zdrowia.

Uzależnienie od hazardu

3 grudnia 2013 w Bez kategorii

Patologiczne uzależnienie od gry polega na często powtarzającym się uprawianiu hazardu, który zajmuje bardzo istotne miejsce w życiu człowieka ze szkodą dla wartości i zobowiązań społecznych i zawodowych. Jego siłą jest potrzeba przeżywania silnego napięcia, jakie pojawia się podczas gry. Wygrana popycha do dalszej gry. Przegrana powoduje spadek szacunku do siebie i żądzę odzyskania straty. 
Hazard to nie tylko kasyno!
Chociaż patologiczny hazard kojarzy się głównie z grą w kasynach, lista gier losowych, w których wygrana zależy od przypadku, wymienianych przez ustawę o grach hazardowych, jest znacznie dłuższa. Są to m.in. gry liczbowe, loterie pieniężne, gry typu bingo (pieniężne, fantowe czy tzw. telebingo), gry w karty (jak blackjack czy poker), gry w kości, loterie fantowe, loterie promocyjne, loterie autotekstowe (w których uczestniczy się poprzez drogie połączenia telefoniczne lub SMS-y).
Gra z elementami ryzyka może toczyć się także w ramach zakładów wzajemnych (bukmacherskich), w których można odgadywać m.in. wyniki zdarzeń sportowych, a także poprzez automaty do gry czy wideoloterie (za pośrednictwem automatów podłączonych do internetu).
Różnego rodzaju gry losowe są także dostępne poprzez internet, chociaż według polskiego prawa uczestnictwo w nich jest nielegalne. Ten typ gier hazardowych jest szczególnie niebezpieczny, ponieważ można się od nich uzależnić anonimowo – bez potrzeby wychodzenia z domu, inaczej niż w przypadku  uzależnienia od gry w kasynie czy zakładów bukmacherskich.
Według jednej z klasyfikacji hazardu wymienia się:
– hazard rekreacyjny – jako rozrywkę i formę spędzania czasu,
– hazard problemowy – gdy pojawiają się pierwsze negatywne skutki gry,
– hazard patologiczny – gdy dochodzi do całkowitego uzależnienia.
Rozwój uzależnienia od hazardu przebiega zwykle według sześciu następujących po sobie faz:
1. Faza zainteresowania hazardem – dotyczy głównie dzieci i nastolatków. Relacje wielu graczy potwierdzają, że problem hazardu rozpoczął się u nich bardzo wcześnie – około dziesiątego roku życia.
2. Faza zwycięstw – to granie okazjonalne, a z czasem fantazjowanie na temat wielkich wygranych; duże wygrane powodują coraz silniejsze pobudzenie, coraz częstsze zakłady i coraz wyższe stawki; pojawia się wiara, że będzie się zawsze wygrywać.
3. Faza strat – wysokie zakłady narażają na wysokie straty; grający zaciąga wysokie pożyczki i próbuje się odgrywać; hazardzista gra kosztem pracy i domu, kłamie i ukrywa uzależnienie, a także unika wierzycieli, wciąż wierząc, że nastąpi kolejna wielka wygrana.
4. Faza desperacji – separacja od rodziny i przyjaciół, utrata pracy i coraz większe długi wywołują panikę; presja wierzycieli popycha często ku przestępstwom; pojawiają się wyrzuty sumienia, poczucie winy, bezradność i depresja.
5. Faza utraty nadziei – łączy się z rozpadem rodziny, rozwodem, a także myślami i próbami samobójczymi; pozostają wówczas cztery wyjścia: ucieczka w uzależnienie od alkoholu lub leków, więzienie, śmierć (samobójstwo lub z ręki wierzycieli) albo zwrócenie się po pomoc.
6. Faza zdrowienia (odbudowy) – jeśli osoba uzależniona podejmie profesjonalną terapię lub rozpocznie realizację programu 12 kroków Anonimowych Hazardzistów.
Jak wygląda terapia?
W Polsce osoby mające problem z uzależnieniem od hazardu mogą szukać zarówno specjalistycznej pomocy terapeutycznej, jak i grup samopomocowych. Terapia patologicznego hazardu prowadzona jest wspólnie z psychoterapią uzależnienia od alkoholu i uzależnienia od leków. Takiej pomocy można szukać za pośrednictwem lekarza pierwszego kontaktu lub bezpośrednio u psychologa, a także w poradniach terapii uzależnień.
W 1957 roku w Kalifornii (USA) powstały pierwsze grupy Anonimowych Hazardzistów, które oparte są na programie 12 kroków, stosowanym z powodzeniem przez Anonimowych Alkoholików.  Bliscy hazardzistów mogą także uzyskać pomoc w grupach Gam-Anon. Pomoc wspólnot Anonimowych Hazardzistów można znaleźć w większych polskich miastach. Informacje o tym uzależnieniu oraz organizowanych mityngach można znaleźć na stronie internetowej www.anonimowihazardzisci.org.
(na podst.: Hazard. Historia, zagrożenia i drogi wyjścia, red. B. Woronowicz, Media Rodzina, Warszawa 2012)
Gdzie szukać pomocy?
Jeśli potrzebujesz pomocy, możesz się także zwrócić do swojego lekarza pierwszego kontaktu, psychologa bądź do najbliższej poradni terapii uzależnień. Znajdź najbliższą placówkę w Małopolsce, w której otrzymasz pomoc i świadczenia wykonywane w ramach ubezpieczenia Narodowego Funduszu Zdrowia
Dowiedz się więcej!
Hazard. Historia, zagrożenia i drogi wyjścia, red. B. Woronowicz, Media Rodzina, Warszawa 2012
Woronowicz B., Uzależnienia. Geneza, terapia, powrót do zdrowia, Media Rodzina – Parpamedia, Warszawa 2009
Ogińska-Bulik N., Uzależnienie od czynności, Difin, Warszawa 2010.
www.anonimowihazardzisci.org – Wspólnota Anonimowych Hazardzistów, która skupia mężczyzn i kobiet, którzy dzielą się nawzajem doświadczeniem, siłą i nadzieją, że mogą rozwiązać swój wspólny problem i pomóc innym zdrowieć z problemu hazardu
hazard

 

 

Powrót na stronę główną – Niezależni.info

 

Projekt Niezależni.info – kampania na temat radzenia sobie z uzależnieniami behawioralnymi współfinansowana jest ze środków Funduszu Rozwiązywania Problemów Hazardowych, będących w dyspozycji Ministra Zdrowia.

Bulimia

3 grudnia 2013 w Bez kategorii

Bulimia (zwana także żarłocznością psychiczną) to zespół chorobowy, który charakteryzuje się powtarzającymi się epizodami obżarstwa (żarłoczności, objadania się) i następującym po nich dążeniem do szybkiej utraty wagi ciała. Szacuje się, że cierpi na nią 1–2% osób. Najczęściej chorują dziewczęta i młode kobiety (w wieku 18–25 lat).
Według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD-10), aby można było rozpoznać bulimię, muszą wystąpić równocześnie wszystkie poniższe objawy:
• stałe zaabsorbowanie jedzeniem, pragnienie lub poczucie przymusu jedzenia,
• powtarzające się epizody przejadania się, pochłanianie bez kontroli olbrzymich ilości jedzenia w krótkich odstępach czasu,
• przeciwdziałanie przybieraniu na wadze poprzez jedną z metod: prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających, okresowe głodówki, przyjmowanie leków tłumiących łaknienie, preparatów tarczycy lub środków moczopędnych,
• występujące w ciągu trzech miesięcy co najmniej dwa w tygodniu epizody objadania się i przeczyszczania,
• przesadna obawa przed otyłością – określanie nieprzekraczalnej granicy masy ciała znacznie poniżej optymalnej według lekarza; często, choć nie zawsze bulimię poprzedza epizod jadłowstrętu psychicznego, a okres dzielący te dwa zaburzenia wynosi od kilku miesięcy do kilku lat.
Jak rozpoznać problem?
Wspólnoty Anonimowych Żarłoków, które organizują mityngi pomagające osobom cierpiącym z powodu bulimii, zalecają samodzielną odpowiedź na kilkanaście pytań. Oto kilka z nich:
• Czy jem, kiedy nie jestem głodny, lub nie jem, podczas gdy moje ciało domaga się pożywienia?
• Czy urządzam sobie uczty bez szczególnego powodu, jedząc aż do uczucia wypełnienia?
• Czy to, ile ważę, lub to, w jaki sposób jem, wywołuje we mnie uczucie wstydu, zakłopotania, poczucie winy lub wyrzuty sumienia?
• Czy jem umiarkowanie w towarzystwie innych, aby później „dopchnąć” w samotności?
• Czy moje podejście do jedzenia wpływa na moje zdrowie i na mój tryb życia?
Jeśli odpowiedź na trzy pytania lub więcej brzmi TAK – to możliwe, że masz problem z żarłocznością psychiczną. Pełną listę pytań można znaleźć na stronie www.anonimowizarlocy.org
Gdzie szukać pomocy?
Podstawową formą leczenia zaburzeń odżywiania się jest psychoterapia, niekiedy wspierana leczeniem farmakologicznym. Leczenie polega na zmianie stylu życia, zmianie zachowań i nawyków związanych z odżywianiem.
W radzeniu sobie z bulimią bardzo istotne jest kontrolowanie ilości przyjmowanych pokarmów. Ułatwia to jedzenie o stałych, określonych porach. Ważne, by posiłek spożywać na siedząco i nie rozpraszać się w jego trakcie – np. oglądaniem telewizji. W efekcie leczenia bulimii powinna pojawić się restrykcyjna postawa wobec jedzenia przy jednoczesnej minimalizacji obaw o wagę i sylwetkę. Istotna jest też poprawa samooceny.
Wsparciem dla leczących się osób mogą być grupy Anonimowych Żarłoków, które działają na całym świecie (pierwsza pojawiła się w 1960 r. w USA). Od kilku lat są obecne także w Polsce. Listę miejsc, w których spotykają się osoby z problemem bulimii, można znaleźć na stroniewww.anonimowizarlocy.org.
(na podst.: B. Woronowicz, Uzależnienia. Geneza, terapia, powrót do zdrowia,
Media Rodzina – Parpamedia, Warszawa 2009)
Jeśli potrzebujesz pomocy, zwróć się do swojego lekarza pierwszego kontaktu, psychiatry bądź do najbliższej poradni terapii uzależnień Znajdź najbliższą placówkę w Małopolsce, w której otrzymasz pomoc i świadczenia wykonywane w ramach ubezpieczenia Narodowego Funduszu Zdrowia
Dowiedz się więcej!
B. Woronowicz, Uzależnienia. Geneza, terapia, powrót do zdrowia, Media Rodzina – Parpamedia, Warszawa 2009
www.anonimowizarlocy.org – wspólnota Anonimowych Żarłoków, która skupia kobiety i mężczyzn dzielących się swoim doświadczeniem i wzajemnie wspierających w zdrowieniu z kompulsywnego obżarstwa
bulimia

 

 

Powrót na stronę główną – Niezależni.info

 

Projekt Niezależni.info – kampania na temat radzenia sobie z uzależnieniami behawioralnymi współfinansowana jest ze środków Funduszu Rozwiązywania Problemów Hazardowych, będących w dyspozycji Ministra Zdrowia.

Anoreksja

3 grudnia 2013 w Bez kategorii

Anoreksja (zwana także jadłowstrętem psychicznym) jest zaburzeniem polegającym na celowym głodzeniu się oraz utracie masy ciała. Cierpiąca na nie osoba ogranicza ilości przyjmowanego jedzenia, co w efekcie prowadzi do jej wychudzenia. Anoreksja powoduje wyniszczenie organizmu, pozostawiające często nieodwracalne zmiany.

Zaburzenia odżywiania na tle psychicznym, takie jak anoreksja, dotykają od 2 do 4% osób – znacznie częściej kobiet niż mężczyzn. Często ich podłożem, oprócz zaburzeń osobowości, jest presja społeczna związana z koniecznością utrzymania idealnej sylwetki i niskiej wagi.
Anoreksja zaczyna się zwykle w sposób skryty – od próbowania różnych diet i odchudzania. Na tym etapie nie musi to być jeszcze choroba, więc nikt z bliskich jej nie podejrzewa. Osoba chora zaczyna jednak systematycznie unikać jedzenia. Dochodzi także do ukrywania i wyrzucania jedzenia – tylko po to, by bliscy myśleli, że posiłek został zjedzony. Spotyka się także (podobnie jak w bulimii, czyli nadmiernym obżarstwie) prowokowanie wymiotów bezpośrednio po jedzeniu, zażywanie środków przeczyszczających lub odwadniających, a także systematyczne uprawianie ćwiczeń fizycznych.
Osoby cierpiące z powodu zaburzeń odżywiania się mają zwykle trudności w nawiązywaniu kontaktów z otoczeniem. W ujawnieniu się choroby może odgrywać rolę wiele czynników, takich jak konflikt w rodzinie czy w szkole, zawód miłosny itp.
Według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób (ICD-10) anoreksja może występować wtedy, kiedy obecne są wszystkie cztery wymienione niżej objawy (u dzieci – pięć):
• zmniejszenie masy ciała, a u dzieci brak przyrostu wagi,
• spadek wagi spowodowany unikaniem jedzenia, prowokowaniem wymiotów czy przeczyszczaniem,
• postrzeganie siebie jako osoby otyłej i strach przed przytyciem,
• u kobiet – zanik miesiączkowania, u mężczyzn – utrata zainteresowań seksualnych i potencji,
• u dzieci – opóźnienie licznych zjawisk związanych z okresem pokwitania.
Kiedy trzeba reagować?
Jeśli zauważasz u siebie lub u kogoś z bliskich takie objawy, skonsultuj się z lekarzem psychiatrą. Jadłowstręt można leczyć ambulatoryjnie (psychoterapia indywidualna i rodzinna wspierana lekami). W niektórych przypadkach stosuje się leczenie szpitalne. Jest ono konieczne, kiedy:
• nastąpił spadek masy ciała poniżej 30% wagi odpowiedniej dla wieku i wzrostu,
• czynność serca zbliża się do ok. 40 uderzeń na minutę,
• pojawiają się w organizmie zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej (szczególnie wyraźny spadek poziomu potasu w surowicy krwi),
• chorująca osoba stosuje intensywnie środki przeczyszczające i odwadniające,
• pojawiają się cechy zespołu depresyjnego z myślami samobójczymi.
(na podst.: B. Woronowicz, Uzależnienia. Geneza, terapia, powrót do zdrowia,
Media Rodzina – Parpamedia, Warszawa 2009)
Gdzie szukać pomocy?
Znajdź najbliższą placówkę w Małopolsce, w której otrzymasz pomoc i świadczenia wykonywane w ramach ubezpieczenia Narodowego Funduszu Zdrowia
Dowiedz się więcej!
B. Woronowicz, Uzależnienia. Geneza, terapia, powrót do zdrowia, Media Rodzina – Parpamedia, Warszawa 2009

anoreksja

Powrót na stronę główną – Niezależni.info

 

Projekt Niezależni.info – kampania na temat radzenia sobie z uzależnieniami behawioralnymi współfinansowana jest ze środków Funduszu Rozwiązywania Problemów Hazardowych, będących w dyspozycji Ministra Zdrowia.

Uzależnienie od zakupów

3 grudnia 2013 w Bez kategorii

Jest to specyficzna odmiana uzależnienia od czynności, polegająca na natrętnej, wywołującej dyskomfort psychiczny potrzebie kupowania czegoś i uczuciu spadku napięcia po dokonaniu zakupu. Uzależnienie to bywa także nazywane zakupoholizmem, kupnoholizmem, shopoholizmem lub kompulsywnym kupowaniem.

Psychiatra i terapeuta Bohdan Woronowicz przedstawił listę sześciu symptomów, które mogą wskazywać na uzależnienie od zakupów:
1. Silna potrzeba albo wręcz poczucie przymusu dokonywania zakupów.
2. Niemożność wystarczającej kontroli nad powstrzymywaniem się od zakupów oraz nad ich długością i częstotliwością.
3. Niepokój, rozdrażnienie lub gorsze samopoczucie w przypadku ograniczenia możliwości dokonywania zakupów oraz ustępowanie tych stanów z chwilą pojawienia się możliwości ich realizowania.
4. Spędzanie coraz większej ilości czasu na zakupach w celu uzyskania zadowolenia czy dobrego samopoczucia, które poprzednio osiągane było w znacznie krótszym czasie.
5. Coraz częstsze zaniedbywanie innych źródeł przyjemności lub dotychczasowych zainteresowań na rzecz dokonywanych zakupów i zdobywania na nie środków finansowych.
6. Kontynuowanie zakupów mimo szkodliwych następstw (fizycznych, psychicznych, społecznych i finansowych), o których wiadomo, że mają związek z ich dokonywaniem.
Jeśli trzy z powyższych symptomów wystąpiły u Ciebie albo u znanej Ci osoby w ciągu ostatniego roku, istnieje duże ryzyko, że to uzależnienie od zakupów.
(na podst.: B. Woronowicz, Uzależnienia. Geneza, terapia, powrót do zdrowia,
Media Rodzina – Parpamedia, Warszawa 2009)
Chociaż zakupoholizm wydaje się z pozoru znacznie mniej groźny od takich uzależnień jak alkoholizm czy nałogowy hazard, może być źródłem poważnych problemów dla cierpiącej z jego powodu osoby i jej najbliższego otoczenia.
Kto jest najbardziej zagrożony?
Jak pokazują statystyki, wśród osób mających problem z uzależnieniem od kupowania największy odsetek, bo ok. 80%, stanowią kobiety o średnim lub wyższym statusie społeczno-ekonomicznym (za: N. Ogińska-Bulik, Uzależnienie od czynności, Difin, Warszawa 2010). Zakupoholizm zaczyna się zwykle w młodym wieku – około 18. roku życia. Wciąż nie są jednoznacznie określone przyczyny, które sprawiają, że dana osoba popada w uzależnienie od zakupów. W grę wchodzi splot odpowiedzialnych za uzależnienie czynników genetycznych, społecznych i psychologicznych.
Terapia uzależnienia od zakupów
Skłonność do nadmiernych zakupów może nasilać coraz większa liczba promocji, jakimi kuszą klientów sieci handlowe. Czynnikiem ryzyka jest także nieumiejętne korzystanie z kart kredytowych, które pozwalają robić zakupy nawet wtedy, gdy nie dysponujemy wystarczającą ilością pieniędzy. Dlatego w terapii uzależnienia od zakupów zaleca się, aby spróbować zastosować w swoim życiu kilka reguł.
Najważniejsze z nich to:
1. Rezygnacja z używania karty kredytowej. Płacenie za zakupy wyłącznie gotówką pozwala na lepszą kontrolę i pozbawia nas złudnego poczucia, że na wszystko mamy pieniądze.
2. Odroczenie na 24 h. Jeśli dany produkt nie jest absolutnie niezbędny, warto odsunąć decyzję o jego zakupie na następny dzień, tak aby mieć czas na przemyślenie tej decyzji.
3. Szczegółowe rozplanowanie swoich wydatków. Comiesięczna kontrola budżetu domowego to podstawa. Zaleca się, aby pilnych płatności dokonywać od razu po otrzymaniu pensji, a pozostałe wydatki rozplanować stosownie do naszych faktycznych finansowych możliwości.
4. Monitorowanie swoich emocji. Zaleca się wystrzegać odwiedzania sklepów w stanie obniżonego bądź podwyższonego nastroju, gdyż ryzyko zrobienia nadmiernych zakupów jest wtedy największe.
5. Przekierowanie uwagi na inne aktywności. Zaangażowanie w uprawianie sportu, ulubione hobby czy też odbudowanie zaniedbanych kontaktów towarzyskich może pomóc znaleźć inne źródła przyjemności i satysfakcji.
6. Zaangażowanie bliskich we wspólną walkę z problemem. Zaleca się, aby nie wybierać się na zakupy samotnie, lecz z zaufaną osobą, która ma świadomość istniejącego problemu.
(na podst.: K. Kucewicz, M. Piotrowicz, Groźny świat zakupów,
„Świat Problemów”, nr 04/2012)
Gdzie szukać pomocy?
Znajdź najbliższą placówkę w Małopolsce, w której otrzymasz pomoc i świadczenia wykonywane w ramach ubezpieczenia Narodowego Funduszu Zdrowia
Dowiedz się więcej!
Groźny świat zakupów, K. Kucewicz, M. Piotrowicz, „Świat Problemów”, nr 04/2012
Ogińska-Bulik N., Uzależnienie od czynności, Difin, Warszawa 2010
Woronowicz B., Uzależnienia. Geneza, terapia, powrót do zdrowia, Media Rodzina – Parpamedia, Warszawa 2009

zakupy

Powrót na stronę główną – Niezależni.info

 

Projekt Niezależni.info – kampania na temat radzenia sobie z uzależnieniami behawioralnymi współfinansowana jest ze środków Funduszu Rozwiązywania Problemów Hazardowych, będących w dyspozycji Ministra Zdrowia.

NIEZALEŻNI.INFO

3 grudnia 2013 w Bez kategorii

hazardNIEZALEŻNI.INFO to projekt Krakowskiej Akademii Profilaktyki, współfinansowany ze środków Funduszu Rozwiązywania Problemów Hazardowych będących w dyspozycji Ministra Zdrowia. Przygotowaliśmy i wydaliśmy cykl ośmiu ulotek informacyjno-edukacyjnych poświęconych uzależnieniom i zaburzeniom o charakterze behawioralnym.

Debata o polityce rodzinnej z udziałem szefa „Postaw na rodzinę!”

16 września 2013 w Aktualności, Bez kategorii

Wprowadzenie rozwiązań ułatwiających godzenie ról zawodowych i rodzicielskich oraz zmiany w systemie ulg na dzieci to najważniejsze tematy poruszone podczas spotkania „Polak mały w przedszkolu i żłobku. Dostępność opieki – jakość edukacji” w Pałacu Prezydenckim. Wśród gości debaty był Maciej Zdziarski, szef kampanii „Postaw na rodzinę!”. Forum Debaty Publicznej otworzył prezydent Bronisław Komorowski.

Czytaj całość →

Kolejne Wpisy →

Nasze strony: